Με τον όρο επικονδυλίτιδα αναφερόμαστε στην επώδυνη φλεγμονή του επικονδύλου (οστέινη προεξοχή του αγκώνα). Στους επικονδύλους προσφύονται οι τένοντες διαφόρων μυών του αντιβράχιου, οι οποίοι κάμπτουν και εκτείνουν τον καρπό καθώς και τα δάκτυλα.
Η συγκεκριμένη περιοχή (αγκώνας) καταλαμβάνει μικρή έκταση ενώ οι τένοντες που εκφύονται από αυτήν είναι πολλοί, το δε έργο τους σημαντικό με αποτέλεσμα την ανάπτυξη μεγάλων δυνάμεων σε έναν περιορισμένο χώρο, κάτι που καθιστά την περιοχή επιρρεπή σε τραυματισμούς.
Σύμφωνα με όλα αυτά η επικονδυλίτιδα είναι η φυσική κατάληξη στα άτομα προβαίνουν σε υπέρμετρη χρήση της περιοχής του αγκώνα. Υπάρχουν τέλος, κάποιες περιπτώσεις που ο πόνος είναι αντανακλαστικός και προέρχεται είτε από τον αυχένα, είτε από τον ώμο.
Η ρεφλεξολογία
Με τη ρεφλεξολογική μέθοδο μπορούμε να επιτύχουμε δραστικά αποτελέσματα στο ζήτημα της επικονδυλίτιδας. Από την πρώτη συνεδρία διαφαίνονται τα πρώτα σημάδια ίασης, οι πόνοι υποχωρούν και παράλληλα ο θεραπευόμενος μπορεί να κινήσει το χέρι του ευκολότερα. Τα αποτελέσματα αυτά έχουν προσωρινό χαρακτήρα, διαρκούν δυο ημέρες περίπου και μέχρι την επόμενη συνεδρία υπάρχει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα με τα συμπτώματα να βρίσκονται σε ηπιότερα επίπεδα.
Οι συνεδρίες επαναλαμβάνονται ανά εβδομάδα και μόλις ολοκληρωθεί και η πέμπτη εξ' αυτών, η επανάληψή τους πραγματοποιείται σε πιο αραιά χρονικά διαστήματα. Σε όλη αυτήν τη χρονική περίοδο, ο ασθενής αισθάνεται σταδιακά τα συμπτώματα που τον ταλαιπωρούσαν να περιορίζονται ολοένα και περισσότερο, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με την πάθηση. Μια ολοκληρωμένη αγωγή περιλαμβάνει δέκα συνεδρίες, χωρίς να είναι απόλυτος ο αριθμός διότι όλα εξαρτώνται από το μέγεθος της αρχικής βλάβης.
Κατά την πορεία της θεραπείας δεν χορηγούνται σκευάσματα συμπληρωματικά. Εάν ο θεραπευόμενος ακολουθεί θεραπεία κλασικής ιατρικής, τότε η ρεφλεξολογία δρα παράλληλα, χωρίς να ζητηθεί κάποια αλλαγή στην αγωγή τού ιατρού.
Μετά το τέλος της ρεφλεξολογικής θεραπείας, ο ασθενής βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση με τα συμπτώματα της πάθησης να μην υφίστανται πλέον. Τέλος, κάποιες πολύ αραιές συνεδρίες πιθανώς να χρειάζονται σε βάθος χρόνου, έχοντας χαρακτήρα συντήρησης.
Αυτό που απαιτείται από πλευράς του ασθενούς, είναι να μην ασκεί μαλάξεις καθώς και να αποφεύγει τα κρύα ή τα ζεστά επιθέματα επί της πάσχουσας περιοχής.